Waarachtig

Ze had zoveel van hem gehouden. Ze waren zo gelukkig getrouwd geweest. Een ontmoeting op een sportvereniging had 65 jaar geleden tot een innige verbintenis voor het leven geleid. Onafscheidelijk waren ze. Oog voor het belang van de ander. Respect. Plezier in het leven. Hoogtepunten vieren met feestjes in de achtertuin. Ze hadden het samen meer dan goed gehad.

Toen hij langzaamaan steeds meer van zijn gezondheid moest inleveren, wisten ze allebei dat het einde in zicht kwam. De laatste dagen had ze onafgebroken bij hem gewaakt, zijn hand vastgehouden, hem gekoesterd en alleen zijn zijde verlaten als het even niet anders kon.

En daarin zat nou het venijn. Na zoveel jaren samen, na zoveel dagen waken, miste ze zijn laatste ademteug. En dat deed zo onuitsprekelijk veel zeer. Alsof ze haar liefste op het allerlaatste moment in de steek had gelaten. Terwijl ze het vertelde, hield ze zich kranig, maar toch ontsnapte er een traan.

De troostende woorden van haar lieve dochter en schoonzoon konden dat schrijnende gevoel niet wegnemen. Dit moest ze zelf dragen, zichzelf vergeven. Dat kan een ander niet voor je doen. En dat begrijp je pas als je zoveel van elkaar gehouden hebt als zij van hem en hij van haar.

Toen ik haar alle goeds en veel moed wenste na afloop van ons gesprek, leek ze zichzelf herpakt te hebben. ‘Nou’, zei ze, ‘dat gaat met deze twee lieve mensen om me heen waarachtig lukken.’

© Petra van Eldik – Neleman