Spiegelbeeld

Het was een mooie winterse middag. Fonkelende zonnestralen speelden een uitbundig spel van donker en licht tussen de laatste fel verkleurde herfstbladeren van de bomen op de begraafplaats.

Zittend in een rolstoel staarde de oude vrouw met vochtige ogen naar het graf. Haar dochter stond voorovergebogen naast haar en sprak sussend troostende woorden. Het ene moment leek de oude vrouw te beseffen dat haar man was overleden. Het volgende moment vroeg ze zachtjes huilend, ‘Waar is vader gebleven?’

Licht grijzend haar streelde voorzichtig sneeuwwitte krullen. Dochter en moeder. Doorleefde rimpels herkenden de zachte plooien. Ouder en jonger. Spiegelbeeld. In een oogwenk verstild in grenzeloze tijd.

© Petra van Eldik – Neleman