Privacy

Dat het gebeurt bij een relletje in een stad, bij een ongeluk op de snelweg of tijdens een grote, openbare happening, daar zijn we inmiddels, terecht of onterecht, aan gewend geraakt. Maar tijdens een begrafenis in een dorpje ergens in de Achterhoek?

Op die bewuste dag wachtte ons na de afscheidsdienst een wandeling naar de begraafplaats in de stromende regen. Met dichtgeknoopte jas, kraag rechtop en paraplu uitgeklapt kwam de lange stoet langzaam in beweging. Ik dacht nog, ‘Dat is best een bijzonder plaatje en het past op de een of andere manier ook wel bij de verdrietige situatie.’

Na een korte plechtigheid wachtten we bij de ingang van de begraafplaats op de familie die nog bij het graf was. Niemand verwachtte wat er op dat moment gebeurde. In het begin dacht ook niemand er wat van. De auto reed wat langzamer dan gebruikelijk, maar je kunt om allerlei redenen vaart minderen. Toen de auto nog langzamer ging rijden, werd het duidelijk. De bijrijder was ongegeneerd de wachtende stoet aan het filmen.

Er ging een golf van stille verontwaardiging door de rijen heen. Wie doet nu zoiets? Dat doe je toch niet? Het voelde als een aantasting van ieders privacy, vooral van de jonge mensen die net hun moeder hadden begraven.

We zullen nooit weten wat die voorbijrijders motiveerde. Misschien zullen ze ooit begrijpen wat het met je doet als het hen zelf overkomt. Maar dat wens je niemand toe.

© Petra van Eldik – Neleman