Piano

Jong geleerd is oud gedaan. Dat bleek wel toen hij naar het verzorgingstehuis verhuisde. Nadat hij gewend was aan zijn nieuwe omgeving, ontdekte hij de piano die in de ontmoetingshal stond. Hij nam plaats op de pianokruk aan het eind van elke dag, zoals hij thuis ook altijd deed, en speelde het ene nummer na het andere. Uit z’n hoofd. Zijn vingers kenden de weg.

De bewoners en bezoekers genoten van de vrolijke klanken die hij aan de piano wist te ontlokken. Soms zongen ze zelfs mee. Dan was de sfeer om door een ringetje te halen. Mensen die op zo’n moment net kwamen aanlopen, bleven niet zelden in verwondering staan luisteren. Waar ze naar op weg waren, kon wel even wachten.

De piano hield hem nog lange tijd letterlijk op de been toen hij de weg in zijn hoofd steeds meer kwijtraakte. Na een kort ziekbed overleed hij in het bijzijn van zijn vrouw.

De stilte in de hal aan het eind van die dag was oorverdovend.

© Petra van Eldik – Neleman