Omkeren

Ze zei het altijd als ‘t tegenzat, ‘Kom op. Kop in de wind. Vooruit!’ Woorden waar een wereld van tegenslag en verdriet achter schuilging. Hoe vaak kun je immers mensen van wie je zielsveel houdt afstaan aan de dood zonder de moed te verliezen?

Zij had haar weg erin gevonden. Ze had ontdekt dat je na periodes van rouw toch weer door kon gaan. Ze maakte steeds opnieuw de keuze om vooruit te kijken in plaats van achterom, om door te gaan en niet stil te blijven staan.

 Als jong meisje was ze een dondersteen geweest die graag de grenzen opzocht. De lering die ze eruit trok maakte haar weerbaar. Ook had ze thuis de waarde van hard werken geleerd. Zo ontdekte ze dat je juist door inzet en tegenslag leert dat je sterker bent dan je denkt.

Toen ze kinderen kreeg, kon ze haar geluk niet op. Het leven lachte haar weer toe. Wat genoot ze van die kleintjes en wat was het mooi om ze te zien opgroeien tot prachtige, volwassen mensen.

Opnieuw tegenslag. Een chronische ziekte die haar stukje bij beetje beroofde van haar waardigheid. Communiceren met haar werd moeilijker. Toen ze het niet meer kon zeggen met woorden, vertelden haar ogen het des te meer als je bij haar op bezoek kwam, ‘Kom op. Kop in de wind. Vooruit!’ Tot haar laatste adem gaf ze je moed. Ongeacht. Een leven lang had ze het geoefend. De kunst van het omkeren.