Ogen

Zijn ogen glommen toen we over haar spraken. Ze vertelden woordeloos zijn verhaal. Van verliefd zijn. Een leven lang.

Terwijl we in gesprek waren, hielden de kleinkinderen hun opa goed in de gaten en zorgden ervoor dat niets hem ontging. Zijn gehoor was niet meer zo goed en soms werden de emoties hem zichtbaar te veel. Als hij zich herpakt had, praatten zij hem bij als het nodig was. Ook vulden ze zijn verhalen over oma aan met levendige anekdotes.

Ze was een levenslustige vrouw geweest, gek op haar gezin en had voor iedereen een vriendelijk woord. Ze hield ook van bloemen en planten en kweekte de mooiste exemplaren met haar groene vingers. Als je bij haar op bezoek kwam, vertelde ze eerst vol enthousiasme over de laatste stand van bloei en groei, voordat de koffie of thee werd ingeschonken.

Nu was ze er niet meer. Haar lieve man kon het maar nauwelijks geloven. Het was zo onwerkelijk. Je zag de onuitgesproken vraag in zijn ogen, ‘Hoe moet ik nu verder zonder haar?’ Je zou willen dat je een antwoord voor hem had, maar dat is er niet.

Dat laatste stukje moet hij alleen bewandelen. Maar als je zo lang samen bent geweest, is dat heel moeilijk. Ze waren zo vergroeid geraakt, dat hij met het verlies van haar ook een deel van zichzelf was kwijt geraakt. Dat konden zelfs zijn glimmende ogen niet verbergen.

© Petra van Eldik – Neleman