Laatste woord

Alles was tot in de puntjes voorbereid en getest. Toch ging er van alles mis op de dag van de uitvaart. Het begon al bij de lift in het verzorgingstehuis. Het licht viel uit toen de overleden moeder in de kist via de lift het gebouw uitgedragen werd.

Eenmaal aangekomen bij de kerk liet de techniek het afweten. De muziek kon niet gehoord en de foto’s konden niet geprojecteerd worden. Na ontelbare minuten werd het euvel met kunst en vliegwerk opgelost door een kleindochter en de uitvaartverzorgster. We konden beginnen. Dachten we. In de haast om de kerk binnen te gaan, blokkeerde de baarwagen. De kist moest eraf gehaald en opnieuw opgezet worden.

Toen moeder veilig in de kerk stond, konden we echt beginnen. Om een onverklaarbare reden was er een storende galm via de microfoon te horen als je te dichtbij stond. De rest van de dienst vond plaats op gepaste afstand. Toen de dominee vervolgens een kaars vanaf de paaskaars wilde aansteken, weigerde het aansteekkaarsje. Dit bedenk je niet! Na vele pogingen, de spanning was te snijden, lukte het toch. De voelbare opluchting ging gepaard met een zacht gegrinnik.

Niet alleen bij de familie, maar ook bij de genodigden won het gevoel voor humor het van de gepaste ingetogenheid. Moeder bleek graag het laatste woord te hebben. Wat haar kinderen betrof was haar dat, ondanks alle inspanning voor een vlekkeloos afscheid, ook nu weer gelukt. Het was mooi zoals het was.

© Petra van Eldik – Neleman