Kornoelje
De boom stond al jaren in de achtertuin. Ze hadden ‘m zelf geplant toen ze het huis kochten. Het was inmiddels een volwassen boom die goed gedijde op hun lapje grond. De bloesem was elk jaar opnieuw een lust voor het oog.
Vreemd dat ze nu pas zag hoe mooi die boom eigenlijk was. Hij bood verkoelende schaduw op een warme, zomerse dag. De vogels konden er heerlijk op een van de stevige takken een tussenstop maken. De witte, stervormige bloemen waren oogverblindend mooi.
Ze zag de boom nu. Ze kon er uren naar kijken en er geen genoeg van krijgen. Het was alsof ze de kleuren steeds scherper waarnam. De tekening in de stam en de takken waren heel boeiend om naar te kijken en vertelden het verhaal van weer en wind en stevig geworteld blijven staan.
Zo is het ook met het leven, dacht ze. We komen er niet ongeschonden doorheen, maar wel sterker als we de stormen het hoofd durven te bieden. Dat tekent je en maakt je mooier. Echter.
Ze glimlachte en sloot even haar ogen. Ze was moe. Straks zou de thuiszorg weer komen en ze verwachtte ook nog een bezoekje van een lieve vriendin. Even rusten, dacht ze. Opladen voor straks.
Het laatste beeld op haar netvlies was van de weelderig bloeiende boom. Haar gezin stond in stille verbijstering om haar heen. Wat was het onvoorstelbaar snel gegaan. In een onbewaakt ogenblik, met haar kornoelje als getuige, was ze overleden.
© Petra van Eldik – Neleman
Terug naar overzicht