Kompas

Jezelf zijn. Je leven leiden vanuit een vanzelfsprekende, innerlijke rust. Dat is maar weinigen gegeven. De meesten van ons zijn een leven lang bezig om onszelf te leren kennen, aangeleerd gedrag af te leren en gewoon te zijn wie we altijd al waren. Als je dan iemand leert kennen die helemaal zichzelf was, al is het alleen uit verhalen, maakt dat diepe indruk.

Ze hield bijvoorbeeld ontzettend veel van bloemen. Dan zou je op de dag van haar uitvaart een grote verscheidenheid aan bloemen verwachten. Toch niet. Ze hield zoveel van bloemen, dat ze er buiten in de natuur van genoot waar bloemen tot hun recht kwamen en niet thuis op een vaas. En ook niet op de dag van haar uitvaart.

Als ze het dorp inging en ze was druk geweest in de tuin of op de boerderij, dan kleedde ze zich niet eerst om. Ze stapte doelgericht op de fiets, ondanks het commentaar van de kinderen die vonden dat dat niet kon. ‘Mijn geld wordt er niet anders van,’ zei ze dan.

Ze straalde rust uit, ook als ze het druk had. Ze was wat je noemt onverstoorbaar. Dat was niet altijd makkelijk voor haar omgeving, want je overtuigde haar niet snel van een andere mening. Zij volgde haar innerlijke kompas door weer en wind, zon en regen.

Toen het zover was en het einde van haar leven zich aankondigde, overleed ze zoals ze leefde. In alle innerlijke rust.

© Petra van Eldik – Neleman