Goud

Terwijl de bomen in al hun goudgele en donkerrode kleurenpracht de blaadjes laten vallen, dwarrelen er ook allerlei gedachten in mijn hoofd; herinneringen aan uitvaarten die plaatsvonden in de herfst. Wat een bijzonder seizoen om, letterlijk en figuurlijk, in te wandelen.

We struinen met onze voeten door het bladerentapijt en worden er ongemerkt aan herinnerd dat leven en dood, vasthouden en loslaten bij elkaar horen. Stilletjes worden we ook alvast herinnerd aan de belofte van nieuw leven in de lente.

De herfst kan veel in ons leven losmaken als de dood niet alleen in de natuur, maar ook in ons eigen leven van zich laat horen. De één kan erin berusten zoals in koesterende zonnestralen die in de namiddag laag door de kalende takken van de bomen schijnen. Een ander voelt alleen maar boze verontwaardiging zoals een onstuimige herfstbui die de bomen er meedogenloos van langs geeft.

Al die verschillende emoties komen tegelijk heel krachtig en zacht tot uiting in de herfst. Zo nam een dochter eens afscheid van haar moeder met de woorden, ‘Ze was een gouden dame’ en liepen we daarna onder het goudgele bladerdek van de bomen naar de begraafplaats. Haar zoon huilde zonder ophouden terwijl een kleindochter sprak over de belofte van de terugkomst zoals trekvogels in de lente weer terugkeren naar het warme nest.

Herfst. Seizoen van overgang. Uitnodiging om te wandelen in de late herfstzon. Doorlopen en achterom kijken. Dankbaar zijn voor wat was, omarmen wat nog komt.

© Petra van Eldik – Neleman