Via deze pagina houden we u graag op de hoogte van nieuwe ontwikkelingen, columns en evenementen in de regio.
Laatste woord
Alles was tot in de puntjes voorbereid en getest. Toch ging er van alles mis op de dag van de uitvaart. Het begon al bij de lift in het verzorgingstehuis.
Dat het gebeurt bij een relletje in een stad, bij een ongeluk op de snelweg of tijdens een grote, openbare happening, daar zijn we inmiddels, terecht of onterecht, aan gewend geraakt.
Het regende pijpenstelen toen hun oma op de begraafplaats naar het graf gedragen werd. De meeste mensen liepen onder een paraplu, maar de twee kleinzoons niet.
Terwijl de bomen in al hun goudgele en donkerrode kleurenpracht de blaadjes laten vallen, dwarrelen er ook allerlei gedachten in mijn hoofd; herinneringen aan uitvaarten die plaatsvonden in de herfst.
Je zou het misschien niet denken, maar het gebeurt steeds vaker: mensen die een afspraak maken om te bespreken wat voor hen belangrijk is tijdens de afscheidsdienst na hun overlijden.
De vele gesprekken in de afgelopen jaren aan menige keukentafel geven me een inkijkje in de belevingswereld van een generatie die de Tweede Wereldoorlog heeft meegemaakt. En dat maakt indruk.
Jezelf zijn. Je leven leiden vanuit een vanzelfsprekende, innerlijke rust. Dat is maar weinigen gegeven. De meesten van ons zijn een leven lang bezig om onszelf te leren kennen, aangeleerd...
Ze hadden het vroeger arm bij haar thuis. Tenminste, dat werd gezegd. Zelf had ze het niet zo ervaren met lieve ouders die oog hadden voor hun kinderen.